اصطلاح توری دامنه وسیعی از موارد را پوشش می دهد. از نرده های توری پلاستیکی و توری مرغی اصفهان که بسیاری از آنها را مردم در باغ های خود استفاده می کنند، گرفته تا شبکه های بلند کردن سنگین که توسط پیمانکاران استفاده می شود.
با توجه به این موضوع ، انتخاب مشتری در خارج از صنعت بسیار دشوار است که چه نوع شبکه ای را برای کاربرد خاص خود نیاز داشته باشد، نه برای ذکر تفاوت های بین گزینه های موجود.
این مقاله با هدف کمک به مشتریان ما در درک اینکه چه گزینه هایی در دسترس آنها است و هر نوع شبکه می تواند نسبت به سناریوهای استفاده مشترک خود ارائه دهد.
قبل از تقسیم در بسیاری از انواع مختلف توری موجود، درک اینکه چه چیزی یک تور را تشکیل می دهد می تواند مفید باشد.
دیکشنری ها تور را به عنوان “پارچه ای با توری باز که در فواصل منظم به هم تابیده، گره خورده یا بافته می شود”.
تور را به عنوان “ماده ای متشکل از تکه های ریسمان، طناب، سیم و غیره که با هم بافته می شوند” تعریف می کند.
فضاهای باقی مانده در بین موادی که برای ساختن توری استفاده می شود. اینها شاید ساده‌ترین تعریف از شبکه باشند و به آسانی اجزای شبکه را شناسایی کنند.
اغلب می‌توانند آنقدر متنوع باشند که تشخیص اینکه چه چیزی هر نمونه را به یک شبکه تبدیل می‌کند، دشوار می‌شود.
مسلما مهمترین جزء یک توری نوع ماده ای است که از آن ساخته شده است. این ماده برخی از مهم ترین ویژگی های یک شبکه را تعریف می کند یا به آنها کمک می کند.
این اغلب شامل استحکام کششی، محدودیت بار کاری، مقاومت در برابر عوامل محیطی مختلف مانند اشعه ماوراء بنفش، گرما و آتش، آب، قالب یا پوسیدگی و تماس های ساینده است.
