این نبات لوبیایی شکل با وجود اسمش لوبیا نیست و طعم ژله را هم ندارد. لوبیای ژله ای عمدتاً از شکر و شربت ذرت تهیه می شود که با نشاسته ذرت غلیظ شده است.
این پایه ساده، بوم عالی را برای طیف متنوعی از طعم‌ها و رنگ‌های روشن می‌سازد که لوبیاهای ژله‌ای را به انتخابی عالی برای سبدهای هدیه بچه‌ها تبدیل می‌کند و بسیاری از بزرگسالان نیز آنها را دوست دارند!
دانه های ژله آماده مجلسی همچنین حاوی موادی مانند لعاب شیرینی پزی، موم زنبور عسل و موم کارناوبا هستند تا قوام و بافت منحصر به فرد خود را به آن ها ببخشند.
و بله، دو “تعطیلات” در ایالات متحده به رسمیت شناخته شده است: 22 آوریل روز ملی ژله باقلا است، در حالی که 31 جولای روز پرش برای ژله لوبیا است.
مسلماً، تعداد زیادی از مردم این “تعطیلات” را نمی بینند، اما هرگز برای جشن گرفتن چیزهای سرگرم کننده ضرری ندارد… و این پذیرایی ها برای سال ها بخشی از جشن های ما بوده اند.
هیچ کس واقعاً نمی داند که لوبیای ژله ای چه زمانی اختراع شده است، اما این ایده منشأ آن در شیرینی ترکی است. این آب نبات ژله ای خاورمیانه ای که با نام لوکوم (loh-KOOM) نیز شناخته می شود ، پوشیده از پودر قند یا نشاسته ذرت از زمان های کتاب مقدس وجود داشته است.
در حالی که بافت جویدنی آن الهام‌بخشی برای پر کردن لوبیاهای ژله‌ای بود، پوسته‌های آن در واقع از بادام اردن گرفته می‌شود ، که با تکان دادن در ظرف شربت با شکر پوشانده می‌شود: فرآیندی که در دهه 1600 در فرانسه اختراع شد.
با گذشت زمان، دانه های ژله ای محبوب تر از پیشینیان خود شدند … اما تا سال 1861، زمانی که ویلیام شرافت، قنادی بوستونی از مردم خواست دانه های ژله ای خود را برای سربازان ارتش اتحادیه در طول جنگ داخلی آمریکا بفرستند. در سال 1905، دانه های ژله ای در روزنامه شیکاگو دیلی نیوز با قیمت 9 سنت در هر پوند تبلیغ می شد.
