اگر چه گچ گیری سنتی رایج ترین گزینه برای شکستگی ها بوده است، قالب های گچ فایبر گلاس در چند دهه اخیر مزایای زیادی برای بیماران و پرسنل مراقبت های بهداشتی داشته است.
با وجود تفاوت ها، هر یک از این مواد دارای مزایا و معایب خاص خود هستند. بنابراین، استفاده از یک گزینه یا گزینه دیگر به عوامل مختلفی بستگی دارد.
از دیدگاه تاریخی، این ماده بیشترین استفاده را برای بی حرکت کردن اندام های شکسته داشته است. از سولفات کلسیم نیمه هیدراته ساخته شده است و برای سفت شدن به آب نیاز دارد.
در نتیجه واکنش‌های شیمیایی که در آن از آب استفاده می‌شود، گچ به تدریج گرما را آزاد می‌کند، خمیری تشکیل می‌دهد و روی بدن بیمار سفت می‌شود.
از آن به بعد، تا زمانی که از توصیه های نگهداری پیروی کنید، خراب نمی شود.
گچ تقریباً در هر منطقه ای به راحتی در دسترس است و از فایبرگلاس ارزان تر است. این واقعیت را تحسین می کند که بسیاری از متخصصان با استفاده از این مواد آموزش دیده اند.
بنابراین، کارکنان مراقبت های بهداشتی به مهارت های خود در کار با آن اطمینان بیشتری دارند.
به دلیل قوام نیمه جامد آن، قبل از اینکه کاملاً سفت شود، قالب گیری گچ بری در قسمت هایی از بدن که پوشاندن آن برای کارکنان بهداشتی سخت است، آسان است.
این امر در بیمارانی که تحرک آنها به دلیل ناتوانی کاهش یافته اهمیت بیشتری دارد.
اگر تا به حال گچ گرفته اید، ممکن است وضعیت اتاق تروما را برای این روش ها به خاطر بیاورید. گچ تقریباً هر سطحی را می تواند لکه دار کند که نیاز به تمیز کردن مداوم دارد.
همچنین در مقایسه با آنهایی که از فایبرگلاس ساخته شده اند، سنگین و ناراحت کننده تر است، چیزی که می تواند برای کودکان دشوار باشد.
از آنجایی که گچ شکننده است، نیاز به مراقبت دارد تا از متلاشی شدن زودهنگام آن جلوگیری شود. در بخش بعدی بیشتر در مورد آن صحبت خواهیم کرد.
