دوش حمام (به فرانسوی: douche) در حمام‌کردن، وقتی شخص زیر افشانهٔ آب گرم یا سرد قرار می‌گیرد، اصطلاحاً واژهٔ دوش‌گرفتن اطلاق می‌شود. همچنین، به آن وسیله که آب از آن افشانده می‌شود دوش حمام می‌گویند. در برخی فرهنگ‌ها، به جایی که در آن دوش گرفته می‌شود یا حمام صورت می‌گیرد، واژهٔ «حمام» اطلاق می‌شود، ولی در برخی دیگر از فرهنگ‌ها حمام با جایی که دوش گرفته می‌شود متفاوت است. البته ممکن است هر دو در یک مکان باشند.
دوش حمام در يونان اختراع شد.
در مورد اولین دوش حمام در ایران نیز گفته می شود که سرداری از سپاه ناپلئون پس از سقوط وی به ایران می آید، و دیرزمانی از اقامت او در کشور می گذرد،و خدماتی به دولت ایران می کند،و بالاخره در این سرزمین چشم از جهان فرو می بندد. ناصرالدین شاه قاجار به پاس خدمات او، فرزندش کلنل نیکلا سمینو را به ایران دعوت می نماید و اموری را بدو می سپرد. او به این کشور علاقه مند شده و همسری ایرانی اختیار می کند و در ایران ماندگار می شود. سمینو پسر در نیمه دوم پادشاهی ناصرالدین شاه در خیابان لختی( = دروازه دولت = سعدی فعلی)حمامی بنا می کند،و برای نخستین بار در این حمام دوش کار می گذارد، و بدین ترتیب بنیاد گذار این امر می شود.حمام سمینو تا دوران محمد رضا شاه فعال بود.
